ในเมืองเล็กๆ ที่หลบซ่อนอยู่ในความมืดของป่าใหญ่ ที่นั่นมีครอบครัวหนึ่งที่เผชิญหน้ากับความสูญเสียอย่างสุดขั้วเมื่อเจ้าของบ้านอันเป็นที่รัก ผู้เป็นหัวใจของการรวมตัวและความสุข, ได้จากพวกเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ แม้ว่างานศพของมาร์คัส คาร์เตอร์ จะถูกจัดขึ้นภายใต้ร่มเงาของสนที่ขนาดใหญ่และใบไม้ที่เปลี่ยนสี แต่บรรยากาศที่นั่นกลับไม่ได้มืดหม่นไปด้วยความเศร้าสร้อย แต่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเรื่องราวที่แชร์กันระหว่างคนในครอบครัว

หลุมฝังศพที่สุดแสนจะเรียบง่ายนั้นกลายเป็นจุดรวมของความทรงจำและเสียงหัวเราะ เด็กๆ วิ่งเล่นรอบๆ หลุมฝังศพขณะที่ผู้ใหญ่กล่าวถึงความทะเล้นและกลอุบายที่มาร์คัสชอบทำในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ เรื่องราวของเขาถูกนำมาเล่าใหม่ ความทรงจำถูกจารึกลงในประวัติศาสตร์ของครอบครัว และความขำขันของเขาก็ยังคงมีชีวิตอยู่ผ่านคำพูดและการกระทำของเขาที่ถูกเล่าขานกัน

ทุกคนได้รับเชิญให้เขียนเรื่องตลกหรือเหตุการณ์น่าประทับใจที่พวกเขาเคยมีกับมาร์คัสลงบนกระดาษแล้วโยนลงไปในหลุมฝังศพก่อนที่หีบศพจะถูกวางลงไป ทำให้เสียงหัวเราะนั้นไม่เพียงแต่ก้องกังวานในอากาศ แต่ยังได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางของมาร์คัสไปสู่โลกหน้า

การจัดงานศพที่เต็มไปด้วยความสุขและความหวังนี้ได้นำความสบายใจมาให้แก่ครอบครัวคาร์เตอร์ และทำให้พวกเขาตระหนักว่าแม้การสูญเสียจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แต่การจดจำ การเฉลิมฉลอง และการหัวเราะเป็นสิ่งที่ช่วยให้พวกเขาผ่านพ้นความเจ็บปวดไปได้ และนั่นคือสิ่งที่มาร์คัสต้องการมากที่สุด – ให้คนที่เขารักหัวเราะแม้กระทั่งเมื่อเขาไม่อยู่กับพวกเขาอีกต่อไป

เมื่อหลุมฝังศพได้ถูกปิดสนิท การเฉลิมฉลองก็ยังไม่จบสิ้น เพราะครอบครัวคาร์เตอร์ได้เรียนรู้ว่าการรักษาความทรงจำและเสียงหัวเราะของคนที่พวกเขาเคารพนับถือไว้นั้นเป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าการจมอยู่กับความเศร้า และในทุกๆ ครั้งที่พวกเขาได้ยินเสียงหัวเราะ พวกเขาก็จะนึกถึงมาร์คัส ผู้ที่หัวเราะได้ดังที่สุดแม้กระทั่งจากหลุมฝังศพของเขา